Somme tider er to minutt til farvel alt vi får. Om Liv Reidun Hansens dikt.

Eg gret og gjev næring til eit tre som strekkjer greier mellom oss, skriver Liv Reidun Hansen i et dikt om ektemannen hun mista i ei bilulykke.

Mange vil kjenne hennes historie gjennom sanger, artikler i aviser og ukeblad, fjernsynsportretter og hennes sangutgivelser. Ulykka snudde alt på hodet.  

Ei måke på ryggen

Hvordan går vi videre etter en slik hendelse? Omtanke betyr noe, at de som betyr noe ikke trekker seg vekk.

alle teikn på nåde

kan verta større

enn utrøysteleg

Det er så mange følelser knyttet til det å miste, og er det noen rettferdighet i det som skjer?

Kvifor ville du

eg skulle vera aleine

skjønar du ikkje at

du er tung å drassa på

når du berre døyr

din veg

Da ett år var gått etter ulykka skrev hun dette:

Eitt år er gått

frå ein smell mellom ein kvit bil

og ein tom buss

sirenene nådde meg lenge før

nokon ringde frå sjukehuset

Eg hadde gleda meg til å halda rundt

Somme tider er to minutt til farvel alt vi får

Og så tar poeten oss tilbake til det uhåndterligste på en måte kanskje bare poesien kan.

Biltilsynet.

Om eg vil koma

og sjå

henta heim

det som enno finns

frontruta heng

nedtrykt over førarplassen

mobilen er heil

siste tapte anrop

lommene i hockeyjakka

fulle av knust glas

ei måke

på ryggen

Vekslande tilstand av alltid

Hvordan gå videre med hendelser vi aldri kommer over? Prøve å fortrenge? Være i dem? Skrive dikt?

Innhol av lengt

sprang eg motbakkane

lenger for kvar gong

kva er det som gjer at nokon døyr

før ein pappa får løfta dei innåt seg

medan andre lever

til månen har slutta å lysa

Kanskje er det en verdi i seg selv å hegne om det tapte? Vi tegner våre mistede, maler dem, blar i bilder, vi skriver og bevarer.

AKT

eg kullstiftar deg

tilbake

frå støv

 

Og likevel; En dag er man kanskje videre, tross kjærlighet som nok aldri går over, tross erkjennelsen av tapet som en del av oss, en slags annerledes livsledsager. 

det har skjedd

at eg kyssa ein annan

men saknet etter deg

er ein vekslande tilstand

av alltid 

Kviskra ditt namn

Rundt jul fikk jeg en cd med sangen "Vegen heim" i posten. Sangen er vakker og sterk som savnet.

I natt skal me elska, min kjære

du må leva med minne og sakn

eg skal trøysta deg tvers gjennom draumen

når du søv skal eg kviskra ditt namn

 

Omtrent samtidig som jeg hører på denne sangen, oppdager jeg at hun er i finalen på dagbladets diktkammer:

I det eg skal reise meg

ringer du frå andre sida

piksel for piksel

trer du fram

med det kvite flagget

Og likevel skriver hun, et sted, trur eg på kjærleiken, står med frøa i hendene, ventar på vinden. Og på side 243 i manuskriptet ” Dikt som ikkje finns”:

eg seier ikkje at det er sånn det blir

berre at bøner ligg strødd mellom dagane

at eg kan halda ei stjerne med berre nevane

og det er tungt, og det er lett

å bry seg om deg