Sakte kjem Johannes Eines her

Johannes Eines har jeg både hilst på og byttet bok med. Det er noe av det fine med å skrive dikt at det fører til møter med andre som har en forkjærlighet for det samme. Johannes har tidligere fått publisert dikt i tidsskrifter og antologier, før han debuterte med diktbok i året som gikk. Han er født i 1948, og vokste opp på Storeidet i Vestvågøy. Det er likevel ikke sånn at jeg kjenner han, men vi har altså møttes og snakket sammen om dikt. Det var fint.

Boka hans har en øm letthet som gjør den god å være i hus med.

Vinterkulda er ikkje her
når mor let att døra på gløtt.

Eg kan høyre ho. Ho er trappa ned
Opnar opp og slepp.




Noen av diktene gir meg følelsen av å gå på en maleriutstilling, for eksempel i Skagen, som når jeg leser hans "Gul kjole"

Stort sus
av bylgjer

flortynt
over lette bein

ho har gul kjole

en kvit båt seglar
forbi



Det er livsminner, det er eksistensialisme, og mor har vært der og passa på:

Eg veit at eg vaknar
krabbar ut av etertåka

ikkje noko lear på seg
ikkje handtaka på dørene

eg kjem ikkje ut
ingen kjem inn

mor er ein svart stol
nattsøster kamferkvit olje

eg er ei såpeboble
som ikkje skrik

Opplevelsestrang og drømmer om noe annet, være klar for det, for vilja fins:

Mor var ikkje
sigøynarprinsesse

far var ikkje
av taterblod

men gje meg
ei grense å krysse
vengjer eg kan flyge med

mot syd
mot nord.

Han har skrevet et av de fineste diktene jeg vet om:

Det er nokon
som ventar på
at du skal komme

banke tre gonger
på døra og få svar.

Det er nokon
som ber namnet ditt
attom fire veggar

kviskrar det om
og om att livet ut.

...Fuglar flyg / sit eit grann/ ventar på meg/ med mat i hand, skriver Johannes et annet sted. Omtrent slik var det å møte han også. Og diktene hans gir fred i sjela. Ingen liten ting.

Regn

frå blå, tung tåke
over fjellryggen

sakte kjem eg der
i vind og kjærteikn